Polecajki

Artysta, grafik, malarz, pedagog, a prywatnie mój Mistrz, o którego tworczości czuję tak…

 

Przy ziemi.
Przemierzam salę przy ziemi, pełznę wolno, rozgarniam suchą ziemię, potem glinę.
Czołgam się do obrazu z wystającymi szmatami, zatrzymuje mnie na długo i zastanawiam się, po której stronie teraz jestem? Czy od strony skóry – przeciętej i z niej te bebechy wypadają, wylewają się na mnie? Czy od strony kości – gdzie rozszerzam się, puchnę, jestem w zatrzymaniu pomiędzy oddzieleniem się od tkanek, zrzuceniem ich z siebie. Unoszę głowę, patrzę i chwieję się jeszcze na wierzchołku niezdecydowana. Przetoczyć się w jedną, czy drugą stronę? Coś trzeba zdecydować albo zdecyduje się za mnie. Sama od wewnątrz pcham sobie palec w ranę i pytam: jestem jeszcze?
Boli. Uff. Podnoszę się z ziemi.
Deski, płótna, drewno, mięso – wszystko tak stare, że już nawet nie śmierdzi. Trochę jak relikwie, ale nie zasuszone – żywe stare tkanki, kości i ziemia – moje i tych co przede mną. Po co? – pytam. Patrzą tylko z tych dziurek w obrazach oczka: świecące wilgotne, krwawe, różne. Niech popatrzą na mnie wszystkie. Kości niech zostaną w grobie płytkim. Na wieki wieków amen.
Jestem częścią tego.