Ikona Chrystusa Andreja Rublowa
Głównym założeniem niniejszej realizacji było stworzenie ikony odwzorowującej obecny stan zachowania oryginału – kopii o formie destruktu.
Prace polegały głównie na odtworzeniu warstwy malarskiej – powtórzeniu techniki malarskiej Rublowa, a następnie na odtworzeniu obecnego stanu zachowania oryginału i charakterystycznych zniszczeń.
Podobrazie wykonano z drewna lipowego. Za oryginałem odtworzono sposób opracowania powierzchni, kształt kowczyka, rytów i linii pomocniczych. W trakcie prac odtworzono także uszkodzenia na powierzchni deski, takie jak otwory po gwoździach i drewnojadach.
– Oryginał, składa się z trzech desek klejonych na styk, w kopii – zastosowano jedną deskę;
– powtórzono za pomocą rytu i rozwiązań malarskich układ desek i kolorystykę – za oryginałem;
– pole przeznaczone na gruntowanie przeklejono klejem króliczym;
– zaprawę kredowo – klejową położono na powierzchni większej niż przewidywała kopia, tak aby później można było powtórzyć proces, jakiemu ulegają poszarpane, uszkodzone krawędzie zaprawy;
– zaprawę położono cienko w kilku warstwach;
– kompozycję przeniesiono na grunt za pomocą przepróchy i utrwalono spoiwem temperowym;
– złłocenie wykonano w technice olejnej na tzw. “mat”;
– pod warstwę malarską wykonano podmalowanie w kolorze “oliwkowym”. Była to mieszanina ziemi zielonej włoskiej, umbry naturalnej, bieli ołowiowej syntetycznej i ugru złocistego. Warstwa malarska została wykonana w technice tzw. “mokre w mokre”. Nakładano mocne światła powstałe z ugrów z dodatkiem bieli i przed wyschnięciem pokrywano je kolejną warstwą laserunków ugrowo – ziemnych, które miały na celu płynne połączenie świateł i “oliwkowego” podmalowania;
– warstwę malarską szat wykonano za pomocą błękitów syntetycznych, które następnie zgaszono naturalnymi ziemiami, uzyskując w ten sposób efekt “pożółkłych werniksów na błękicie”;
– ikonę zawerniksowano olejem;
– po całkowitym wyschnięciu odtworzono wszystkie charakterystyczne zniszczenia: krakelury dominujące w partii karnacji i złoceń oraz daszki w partii włosów i brody. Spękania i wykruszenia warstwy zaprawy na krawędziach wykonano mechanicznie oraz utrzymując przez dłuższy czas stan zawilgocenia krawędzi, aby w trakcie schnięcia mogły w sposób naturalny wyoblić się i popękać;
– warstwę malarską miejscami wytarto i wypłukano. Na szyi i brodzie odtworzono uszkodzenia powstałe przez wypalenie;
– odtworzono za pomocą technik olejnych kolorystykę uszkodzonej i odsłoniętej zaprawy, oraz uzyskano efekty “pożółkłych werniksów”;
– na pozostałym polu odtworzono mechanicznie i za pomocą techniki olejnej charakterystyczne usłojenie, barwę oraz uszkodzenia i wady drewna – sęki i zrosty.
